Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Ρακάκι, Το (τελικά ήταν πολλά...)

Υποσυνείδητα (μπορεί και τελείως συνειδητά από την άλλη) έχουμε θέσει ως στόχο την αξιολόγηση όλων των κρητικών εστιατορίων-ταβερνών του λεκανοπεδίου. Την επόμενη ημέρα από την ευχάριστη εμπειρία της 'Λιαστής Ντομάτας' τη σκυτάλη πήρε το μεζεδοπωλείο-ταβέρνα 'Ρακάκι' στην Καισαριανή (και έπεται συνέχεια..).

Το μαγαζί βρίσκεται με μια συμπαθητική γειτονιά, πίσω από την πλατεία της Καισαριανής, γεγονός όμως που αναγάγει το παρκάρισμα σε περιπέτεια. Αν κάποια στιγμή πιστέψετε οτι βρήκατε θέση στο δρόμο του μαγαζιού, επάνω στο πεζοδρόμιο αριστερά...ξεχάστε το. Καραδοκεί κυριούλα πίσω από τα πατζούρια η οποία θα σας διώξει (νόμιζα οτι άκουγα πάλι τις φωνές από το κεφάλι μου όταν βγήκα από το αυτοκίνητο).

Το Ρακάκι έχει ένα στυλ νεοταβέρνας και μαζεύει νεαρό κόσμο κυρίως με χαλαρή διάθεση. Ευτυχώς και εδώ ο κατάλογος ήταν σύντομος και ουσιαστικός. Έξυπνο ήταν το σερβίρισμα του νοστιμότατου ψωμιού, μέσα σε κόσκινο, επάνω σε φασκόμηλο. Η αρχή έγινε με πεντανόστιμο απάκι (ακολούθησαν άλλα δύο) και ξύγαλο (Χ 2) τα οποία εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού. Συμπαθητικές ήταν και οι πατάτες οφτές με ξύγαλο καθώς και ο χωριάτικος ντάκος, χωρίς όμως να ενθουσιάζουν. Οι μπουρμπουριστοί χοχλιοί δεν ήταν αυτό που περιμέναμε διότι είχαν πάρα πολύ έντονη γεύση ξιδιού που επισκίαζε τα πάντα.

Η ρακή έρεε άφθονη, ειδικά προς τη μια πλευρά του τραπεζιού η οποία αντιμετώπισε και δυσκολίες επιστροφής στο σπίτι της. Ίσως να έφταιγε το μικρό, υποχθόνιο, πορσελάνινο ποτηράκι που σε ανάγκαζε να πίνεις σε κάθε τσούγκρισμα «γουάϊτ πατ». Αργότερα ήρθαν και τα δυο κυρίως πιάτα (έχει σημασία ο αριθμός), ζυγούρι με μακαρούνες και λεμονάτο χοιρινό. Οι μερίδες είναι ομολογουμένως τεράστιες, ίσως αρκετές και για δύο άτομα. Το ζυγούρι ήταν καλοψημένο και τρυφερό με αρκετά μυρωδικά και απουσία της χαρακτηριστικής μυρωδιάς του συγκεκριμένου κρέατος. Το χοιρινό ήταν μάλλον αδιάφορο και με αρκετό λίπος, όμως οι κοκκινιστές πατάτες που το συνόδευαν ήταν πολύ καλά ψημένες και νοστιμότατες. Αξιοπρεπείς ήταν και οι πατάτες “τσικαλάτες”, τηγανισμένες όσο έπρεπε, με φρέσκο λάδι, ευτυχώς πάλι χωρίς να είναι πνιγμένες μέσα σε αυτό. Το ίδιο ίσχυε και για τα καλτσούνια με μυζήθρα και με χόρτα τα οποία έτυχαν ιδιαίτερης εκτίμησης.

Και επειδή καμία επίσκεψη σε εστιατόριο δεν έχει ολοκληρωθεί χωρίς ευτράπελο...ήρθε η ώρα του γλυκού: μας πληροφορεί ο σερβιτόρος οτι υπάρχει σουφλέ σοκολάτας, πίτα σφακιανή, καλτσούνια με μέλι και...πίτα Ιεράπετρας. Παραγγείλαμε λοιπόν το σουφλέ σοκολάτας, μια σφακιανή πίτα και μια πίτα Ιεράπετρας (για να καταλάβουμε τη διαφορά και γιατί υπάρχουν και οι δυο στον κατάλογο). Η στιγμή της αποκάλυψης έφτασε!!!! Η πίτα Ιεράπετρας (η αλλιώς “νεράτη” όπως νομίζω ονομάζεται στο ανατολικό άκρο της Κρήτης) έχει λίγη παραπάνω μυζήθρα και είναι πιο παχιά. Όλα αυτά βέβαια είναι αντιληπτά αν έχεις μαζί σου μικρόμετρο και μετρήσεις το πάχος, διαφορετικά, οπτικά είναι πανομοιότυπες (και γευστικά το ίδιο!).

Συνολικά ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, η οποία όμως είχε ως μέτρο σύγκρισης το γεύμα της ακριβώς προηγούμενης ημέρας, όποτε, υπήρχε μια 'αδικία'. Σε μαγαζιά τύπου μεζεδοπωλείου νομίζω το απρόσωπο service είναι ένα βασικό αρνητικό στοιχείο. Και δεν περιμένουμε από κάθε μαγαζάτορα να είναι υπερκοινωνικός, απλά έστω και ένα κέρασμα (ένα καραφάκι ρακί επιπλέον η ένα γλυκό/φρούτο) αλλάζει σίγουρα την όλη εμπειρία προς το καλύτερο. Την πλάστιγγα έγειρε προς τη 'Λιαστή Ντομάτα' και ο λογαριασμός καθώς με δυο μόνο κυρίως πιάτα, πληρώσαμε κάτι παραπάνω στο Ρακάκι. Προφανώς οι τιμές στα ελληνικά εστιατόρια μεταβάλλονται ανάλογα με την αναγνωρισημότητα τους και τη ζήτηση για τραπέζια.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Electra Restaurant (roof garden fest)

Ερώτηση: Πιο είναι το έναυσμα για να επισκευτείς ένα καλό εστιατόριο πέρα από την κουζίνα; Ωραία διακόσμηση (τα περίεργα φωτιστικά ανοίγουν την όρεξη); Το σέρβις (ποιητικός μετρ); Ο κόσμος (είναι όλοι εκεί…πρέπει να είμαι κι εγώ); Η θεά μήπως; Το τελευταίο είναι μια κατηγορία από μόνο του για τα φαγάδικα της Αθήνας αφού το γενικό πολεοδομικό στριμωξίδι την έχει κάνει αρκετά σπάνια και ακριβοπληρωμένη. Αυτά τα μέρη συνήθως ζωντανεύσουν μόλις σφίξουν οι ζέστες και ξεχνιούνται με τα πρωτοβρόχια παρόλο που προσφέρουν την ίδια και απαράλλακτη θέα τον χειμώνα. Καλοκαίρι στην Αθήνα λοιπόν. Roof garden με θέα στην Ακρόπολη. Κατευθείαν έρχεται στο μυαλό η εικόνα…άπειροι τουρίστες να στριμώχνονται σε κάποια ταράτσα ξενοδοχείου με φωτογραφική στο χέρι χλαπακιάζοντας μέτριο ξενοδοχειακό φαγητό.

Τα συγκεκριμένα μέρη κατά κανόνα έχουν απρόσωπη, μέτρια και υπερτιμημένη κουζίνα (βλέπε Galaxy…) με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το ξενοδοχείο Electra Palace, ένα καταπληκτικό κτίριο μέσα στην Πλάκα με ένα εξίσου μοναδικό roof garden. Στην έξοδο από το ασανσέρ σε καλησπερίζει ο μετρ και σε οδηγεί στο τραπέζι σου (προσπαθήστε να κλείσετε ένα γωνιακό). Η θεά από εκεί είναι από τις καλύτερες σε όλη την Αθήνα καθώς πέρα από την Ακρόπολη που είναι σχεδόν δίπλα σου (πετάς πέτρα και χτυπάς το αέτωμα), έχεις και όλη την Πλάκα με τα νεοκλασικά της στα πόδια σου. Σχεδόν όπου και να κοιτάξεις δεν θα δεις κάποια άχαρη πολυκατοικία να σου χαλάσει το οπτικό πεδίο. Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα σπάνιο στην Αθηναϊκή “χαβούζα”.

Και τώρα στο “ψητό”. Κατά βάση μιλάμε για ελληνική κουζίνα, λίγο πειραγμένη. Θα μείνω μόνο στα δυο πιάτα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Δοκίμασα το κατσικάκι φιλέτο το οποίο ήταν εξαιρετικά μαγειρεμένο συνοδευόμενο από μια ελαφριά σως από καπνισμένη μελιτζάνα. Το κουνέλι με τα ματσάτα μακαρόνια έπαιρνε απευθείας πόντους αφού σπάνια έχεις την ευκαιρία να φας καθαρό κρέας κουνελιού, τρυφερό και κυρίως χωρίς ενοχλητικά κόκαλα, συνοδευόμενο από τα χειροποίητα al dente μακαρόνια που ήταν πραγματικά “blast from the past” (γιαγιά, χωριό, κάπου σε κάποιο νησί).

Και τώρα πάμε στην λυπητερή. Σίγουρα λόγο του περιορισμένου αριθμού μαγαζιών που μπορούν να προσφέρουν αυτή τη θέα, είναι λογικό να υπάρχει ένα premium στις τιμές. Το ότι πληρώσαμε 260 ευρώ (4 Χ 65) μαζί με 2 μπουκάλια καλό κρασί θα το θεωρούσα ικανοποιητικό ποσό αν το φαγητό τραβούσε την προσοχή μου από την θέα. Όμως δεν το έκανε. Ίσως αν το ίδιο εστιατόριο ήταν σε μια ισόγεια αυλή κάποιος να έδινε περισσότερη σημασία στην γεύση και να του έμενε αξέχαστο. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση όπου η θέα της βεράντας είναι ευχή και κατάρα μαζί. Παραμένει πάντως μια πολύ καλή επιλογή αν ξεμείνετε ένα καλοκαιρινό βράδυ στη “χαβούζα”.

Λιαστη Ντοματα....(κατσικακι στη γαστρα επρεπε να λεγεται)

Εχουμε εναν φιλο, τον Περικλη. Ο Περικλης γενικως δεν ειναι πολυ ευκολος στις μετακινησεις του και επιδιωκει να βρισκομαστε κοντα στο σπιτι του, αν οχι στο σπιτι του! Αυτη τη φορα λοιπον, κανονισε να βγουμε για φαγητο σε ενα εστιατοριο ακριβως απεναντι απο το σπιτι του...

Το ονομα αυτου, Λιαστη Ντοματα και βρισκεται στο Χολαργο. Ο χωρος ειναι ιδιαιτερα ευχαριστος και φιλικος, φροντισμενος με προσοχη και πεντακαθαρος. Σαφεστατα κρητικη κουζινα με καποια πιατα στο μενου τα οποια διαφοροποιουνται (φιλετο κοτοπουλο τυλιγμενο με προσουτο και σνιτσελ με σαλτσα μανιταριων). Το ξεκινημα λοιπον γινεται με λιαστες ντοματες, ελιες, παρθενο ελαιολαδο και χοντρο αλατι τα οποια συνοδευονται απο ψωμι και παξιμαδακια. Μετα απο λιγο ερχονται και οι ρακες (λιγο αδυναμες αλλα οχι κακες)
Το μενου ειναι συντομο και ουσιαστικο, αρκετα ξεκαθαρο οποτε η παραγγελια δεν αποτελει σπαζοκεφαλια. Για την ακριβεια περιγραφονται ολα τοσο λαχταριστα που ευκολα ζητας 'ενα απ' ολα!'.
Ξεκινησαμε με κρητικη σαλατα, με κυριο χαρακτηριστικο της την πολυ καλης ποιοτητας μηζυθρα και τις πεντανοστιμες ντοματες (εξαιρετικα σπανιες πλεον!). Συνεχισαμε με λευκα και πρασινα πιταρακια (καλτσουνια με μηζυθρα και σπανακι) τα οποια ηταν τραγανα χωρις να ειναι ποτισμενα στο τηγανολαδο. Ευγε στον μαγειρα! Πολυ καλες επισης η μαραθοπιτα και η κρεατοπιτα καθως και η μαγειρευτη στακα (ντιπ σε τεραστιο μπολ με ψωμακια γυρω γυρω). Εκπληκτικα μαγειρεμενοι ηταν οι χοχλιοι, τους οποιους τιμησαμε δεοντως, αν και δεν ειναι απο τα πιατα που γενικοτερα πλησιαζω. Το ξυδι ηταν τοσο οσο αρκουσε για να δωσει γευση στους χοχλιους αλλα αυτο που εκλεβε την παρασταση ηταν η προσθηκη δεντρολιβανου που απογειωνε τα σαλιγκαρια!
Ωστοσο, η αποκαλυψη ηταν το κατσικακι στη γαστρα για το οποιο φημιζεται το συγκεκριμενο εστιατοριο! Κατ'αρχην αυτο που εντυπωσιαζει ειναι η γενναια μεριδα. Σε δευτερη φαση ερχεται το αρωμα του κρεατος σε συνδυασμο με το θυμαρι και το δεντρολιβανο τα οποια κανουν το πιατο λαχταριστο. Το κρεας εχει ελαχιστο λιπος, ειναι τρυφεροτατο, ψημενο αψογα και δε θελεις να αφησεις ουτε μπουκια! Συνοδευεται απο ψητες πατατες τις οποιες ομως δεν δοκιμασα γιατι ειχα φτασει στα ορια μου και προτιμησα να αποτελειωσω το κατσικακι!
Ευχαριστη εκπληξη τα κερασματα στο τελος, δυο τεραστιες πιατελες με καιμακι και γλυκο βυσσινο, cheese cake, σφακιανες πιτουλες και ανεπαναληπτο ραβανι.
Οι ιδιοκτητες ειναι απιστευτα φιλικοι και ευγενικοι, τοσο που νιωθεις οτι σε φιλοξενουν στο σπιτι τους και αυτο, σε συνδυασμο με το σπιτικο-μαμαδιστικο φαγητο,
κανει ακομα πιο ευχαριστη την ολη εμπειρια. Στα συν βεβαια οι πολυ λογικες τιμες και το μεγεθος των μεριδων το οποιο απεχει πολυ απο τη μιζερια που συνανταμε πολυ συχνα σε εστιατορια.

Για οσους δεν εχουν ηδη δοκιμασει τη 'Λιαστη Ντοματα' σπευστε... στην Αγαμεμνωνος στο Χολαργο

Μαλλον εχει εναν πολυ καλο λογο πλεον ο Περικλης για να μην φευγει απο το σπιτι του και να μαζευομαστε εκει!