Ρακάκι, Το (τελικά ήταν πολλά...)

Υποσυνείδητα (μπορεί και τελείως συνειδητά από την άλλη) έχουμε θέσει ως στόχο την αξιολόγηση όλων των κρητικών εστιατορίων-ταβερνών του λεκανοπεδίου. Την επόμενη ημέρα από την ευχάριστη εμπειρία της 'Λιαστής Ντομάτας' τη σκυτάλη πήρε το μεζεδοπωλείο-ταβέρνα 'Ρακάκι' στην Καισαριανή (και έπεται συνέχεια..).

Το μαγαζί βρίσκεται με μια συμπαθητική γειτονιά, πίσω από την πλατεία της Καισαριανής, γεγονός όμως που αναγάγει το παρκάρισμα σε περιπέτεια. Αν κάποια στιγμή πιστέψετε οτι βρήκατε θέση στο δρόμο του μαγαζιού, επάνω στο πεζοδρόμιο αριστερά...ξεχάστε το. Καραδοκεί κυριούλα πίσω από τα πατζούρια η οποία θα σας διώξει (νόμιζα οτι άκουγα πάλι τις φωνές από το κεφάλι μου όταν βγήκα από το αυτοκίνητο).

Το Ρακάκι έχει ένα στυλ νεοταβέρνας και μαζεύει νεαρό κόσμο κυρίως με χαλαρή διάθεση. Ευτυχώς και εδώ ο κατάλογος ήταν σύντομος και ουσιαστικός. Έξυπνο ήταν το σερβίρισμα του νοστιμότατου ψωμιού, μέσα σε κόσκινο, επάνω σε φασκόμηλο. Η αρχή έγινε με πεντανόστιμο απάκι (ακολούθησαν άλλα δύο) και ξύγαλο (Χ 2) τα οποία εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού. Συμπαθητικές ήταν και οι πατάτες οφτές με ξύγαλο καθώς και ο χωριάτικος ντάκος, χωρίς όμως να ενθουσιάζουν. Οι μπουρμπουριστοί χοχλιοί δεν ήταν αυτό που περιμέναμε διότι είχαν πάρα πολύ έντονη γεύση ξιδιού που επισκίαζε τα πάντα.

Η ρακή έρεε άφθονη, ειδικά προς τη μια πλευρά του τραπεζιού η οποία αντιμετώπισε και δυσκολίες επιστροφής στο σπίτι της. Ίσως να έφταιγε το μικρό, υποχθόνιο, πορσελάνινο ποτηράκι που σε ανάγκαζε να πίνεις σε κάθε τσούγκρισμα «γουάϊτ πατ». Αργότερα ήρθαν και τα δυο κυρίως πιάτα (έχει σημασία ο αριθμός), ζυγούρι με μακαρούνες και λεμονάτο χοιρινό. Οι μερίδες είναι ομολογουμένως τεράστιες, ίσως αρκετές και για δύο άτομα. Το ζυγούρι ήταν καλοψημένο και τρυφερό με αρκετά μυρωδικά και απουσία της χαρακτηριστικής μυρωδιάς του συγκεκριμένου κρέατος. Το χοιρινό ήταν μάλλον αδιάφορο και με αρκετό λίπος, όμως οι κοκκινιστές πατάτες που το συνόδευαν ήταν πολύ καλά ψημένες και νοστιμότατες. Αξιοπρεπείς ήταν και οι πατάτες “τσικαλάτες”, τηγανισμένες όσο έπρεπε, με φρέσκο λάδι, ευτυχώς πάλι χωρίς να είναι πνιγμένες μέσα σε αυτό. Το ίδιο ίσχυε και για τα καλτσούνια με μυζήθρα και με χόρτα τα οποία έτυχαν ιδιαίτερης εκτίμησης.

Και επειδή καμία επίσκεψη σε εστιατόριο δεν έχει ολοκληρωθεί χωρίς ευτράπελο...ήρθε η ώρα του γλυκού: μας πληροφορεί ο σερβιτόρος οτι υπάρχει σουφλέ σοκολάτας, πίτα σφακιανή, καλτσούνια με μέλι και...πίτα Ιεράπετρας. Παραγγείλαμε λοιπόν το σουφλέ σοκολάτας, μια σφακιανή πίτα και μια πίτα Ιεράπετρας (για να καταλάβουμε τη διαφορά και γιατί υπάρχουν και οι δυο στον κατάλογο). Η στιγμή της αποκάλυψης έφτασε!!!! Η πίτα Ιεράπετρας (η αλλιώς “νεράτη” όπως νομίζω ονομάζεται στο ανατολικό άκρο της Κρήτης) έχει λίγη παραπάνω μυζήθρα και είναι πιο παχιά. Όλα αυτά βέβαια είναι αντιληπτά αν έχεις μαζί σου μικρόμετρο και μετρήσεις το πάχος, διαφορετικά, οπτικά είναι πανομοιότυπες (και γευστικά το ίδιο!).

Συνολικά ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, η οποία όμως είχε ως μέτρο σύγκρισης το γεύμα της ακριβώς προηγούμενης ημέρας, όποτε, υπήρχε μια 'αδικία'. Σε μαγαζιά τύπου μεζεδοπωλείου νομίζω το απρόσωπο service είναι ένα βασικό αρνητικό στοιχείο. Και δεν περιμένουμε από κάθε μαγαζάτορα να είναι υπερκοινωνικός, απλά έστω και ένα κέρασμα (ένα καραφάκι ρακί επιπλέον η ένα γλυκό/φρούτο) αλλάζει σίγουρα την όλη εμπειρία προς το καλύτερο. Την πλάστιγγα έγειρε προς τη 'Λιαστή Ντομάτα' και ο λογαριασμός καθώς με δυο μόνο κυρίως πιάτα, πληρώσαμε κάτι παραπάνω στο Ρακάκι. Προφανώς οι τιμές στα ελληνικά εστιατόρια μεταβάλλονται ανάλογα με την αναγνωρισημότητα τους και τη ζήτηση για τραπέζια.