Ρακάκι, Το (τελικά ήταν πολλά...)

Υποσυνείδητα (μπορεί και τελείως συνειδητά από την άλλη) έχουμε θέσει ως στόχο την αξιολόγηση όλων των κρητικών εστιατορίων-ταβερνών του λεκανοπεδίου. Την επόμενη ημέρα από την ευχάριστη εμπειρία της 'Λιαστής Ντομάτας' τη σκυτάλη πήρε το μεζεδοπωλείο-ταβέρνα 'Ρακάκι' στην Καισαριανή (και έπεται συνέχεια..).

Το μαγαζί βρίσκεται με μια συμπαθητική γειτονιά, πίσω από την πλατεία της Καισαριανής, γεγονός όμως που αναγάγει το παρκάρισμα σε περιπέτεια. Αν κάποια στιγμή πιστέψετε οτι βρήκατε θέση στο δρόμο του μαγαζιού, επάνω στο πεζοδρόμιο αριστερά...ξεχάστε το. Καραδοκεί κυριούλα πίσω από τα πατζούρια η οποία θα σας διώξει (νόμιζα οτι άκουγα πάλι τις φωνές από το κεφάλι μου όταν βγήκα από το αυτοκίνητο).

Το Ρακάκι έχει ένα στυλ νεοταβέρνας και μαζεύει νεαρό κόσμο κυρίως με χαλαρή διάθεση. Ευτυχώς και εδώ ο κατάλογος ήταν σύντομος και ουσιαστικός. Έξυπνο ήταν το σερβίρισμα του νοστιμότατου ψωμιού, μέσα σε κόσκινο, επάνω σε φασκόμηλο. Η αρχή έγινε με πεντανόστιμο απάκι (ακολούθησαν άλλα δύο) και ξύγαλο (Χ 2) τα οποία εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού. Συμπαθητικές ήταν και οι πατάτες οφτές με ξύγαλο καθώς και ο χωριάτικος ντάκος, χωρίς όμως να ενθουσιάζουν. Οι μπουρμπουριστοί χοχλιοί δεν ήταν αυτό που περιμέναμε διότι είχαν πάρα πολύ έντονη γεύση ξιδιού που επισκίαζε τα πάντα.

Η ρακή έρεε άφθονη, ειδικά προς τη μια πλευρά του τραπεζιού η οποία αντιμετώπισε και δυσκολίες επιστροφής στο σπίτι της. Ίσως να έφταιγε το μικρό, υποχθόνιο, πορσελάνινο ποτηράκι που σε ανάγκαζε να πίνεις σε κάθε τσούγκρισμα «γουάϊτ πατ». Αργότερα ήρθαν και τα δυο κυρίως πιάτα (έχει σημασία ο αριθμός), ζυγούρι με μακαρούνες και λεμονάτο χοιρινό. Οι μερίδες είναι ομολογουμένως τεράστιες, ίσως αρκετές και για δύο άτομα. Το ζυγούρι ήταν καλοψημένο και τρυφερό με αρκετά μυρωδικά και απουσία της χαρακτηριστικής μυρωδιάς του συγκεκριμένου κρέατος. Το χοιρινό ήταν μάλλον αδιάφορο και με αρκετό λίπος, όμως οι κοκκινιστές πατάτες που το συνόδευαν ήταν πολύ καλά ψημένες και νοστιμότατες. Αξιοπρεπείς ήταν και οι πατάτες “τσικαλάτες”, τηγανισμένες όσο έπρεπε, με φρέσκο λάδι, ευτυχώς πάλι χωρίς να είναι πνιγμένες μέσα σε αυτό. Το ίδιο ίσχυε και για τα καλτσούνια με μυζήθρα και με χόρτα τα οποία έτυχαν ιδιαίτερης εκτίμησης.

Και επειδή καμία επίσκεψη σε εστιατόριο δεν έχει ολοκληρωθεί χωρίς ευτράπελο...ήρθε η ώρα του γλυκού: μας πληροφορεί ο σερβιτόρος οτι υπάρχει σουφλέ σοκολάτας, πίτα σφακιανή, καλτσούνια με μέλι και...πίτα Ιεράπετρας. Παραγγείλαμε λοιπόν το σουφλέ σοκολάτας, μια σφακιανή πίτα και μια πίτα Ιεράπετρας (για να καταλάβουμε τη διαφορά και γιατί υπάρχουν και οι δυο στον κατάλογο). Η στιγμή της αποκάλυψης έφτασε!!!! Η πίτα Ιεράπετρας (η αλλιώς “νεράτη” όπως νομίζω ονομάζεται στο ανατολικό άκρο της Κρήτης) έχει λίγη παραπάνω μυζήθρα και είναι πιο παχιά. Όλα αυτά βέβαια είναι αντιληπτά αν έχεις μαζί σου μικρόμετρο και μετρήσεις το πάχος, διαφορετικά, οπτικά είναι πανομοιότυπες (και γευστικά το ίδιο!).

Συνολικά ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, η οποία όμως είχε ως μέτρο σύγκρισης το γεύμα της ακριβώς προηγούμενης ημέρας, όποτε, υπήρχε μια 'αδικία'. Σε μαγαζιά τύπου μεζεδοπωλείου νομίζω το απρόσωπο service είναι ένα βασικό αρνητικό στοιχείο. Και δεν περιμένουμε από κάθε μαγαζάτορα να είναι υπερκοινωνικός, απλά έστω και ένα κέρασμα (ένα καραφάκι ρακί επιπλέον η ένα γλυκό/φρούτο) αλλάζει σίγουρα την όλη εμπειρία προς το καλύτερο. Την πλάστιγγα έγειρε προς τη 'Λιαστή Ντομάτα' και ο λογαριασμός καθώς με δυο μόνο κυρίως πιάτα, πληρώσαμε κάτι παραπάνω στο Ρακάκι. Προφανώς οι τιμές στα ελληνικά εστιατόρια μεταβάλλονται ανάλογα με την αναγνωρισημότητα τους και τη ζήτηση για τραπέζια.

Electra Restaurant (roof garden fest)

Ερώτηση: Πιο είναι το έναυσμα για να επισκευτείς ένα καλό εστιατόριο πέρα από την κουζίνα; Ωραία διακόσμηση (τα περίεργα φωτιστικά ανοίγουν την όρεξη); Το σέρβις (ποιητικός μετρ); Ο κόσμος (είναι όλοι εκεί…πρέπει να είμαι κι εγώ); Η θεά μήπως; Το τελευταίο είναι μια κατηγορία από μόνο του για τα φαγάδικα της Αθήνας αφού το γενικό πολεοδομικό στριμωξίδι την έχει κάνει αρκετά σπάνια και ακριβοπληρωμένη. Αυτά τα μέρη συνήθως ζωντανεύσουν μόλις σφίξουν οι ζέστες και ξεχνιούνται με τα πρωτοβρόχια παρόλο που προσφέρουν την ίδια και απαράλλακτη θέα τον χειμώνα. Καλοκαίρι στην Αθήνα λοιπόν. Roof garden με θέα στην Ακρόπολη. Κατευθείαν έρχεται στο μυαλό η εικόνα…άπειροι τουρίστες να στριμώχνονται σε κάποια ταράτσα ξενοδοχείου με φωτογραφική στο χέρι χλαπακιάζοντας μέτριο ξενοδοχειακό φαγητό.

Τα συγκεκριμένα μέρη κατά κανόνα έχουν απρόσωπη, μέτρια και υπερτιμημένη κουζίνα (βλέπε Galaxy…) με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το ξενοδοχείο Electra Palace, ένα καταπληκτικό κτίριο μέσα στην Πλάκα με ένα εξίσου μοναδικό roof garden. Στην έξοδο από το ασανσέρ σε καλησπερίζει ο μετρ και σε οδηγεί στο τραπέζι σου (προσπαθήστε να κλείσετε ένα γωνιακό). Η θεά από εκεί είναι από τις καλύτερες σε όλη την Αθήνα καθώς πέρα από την Ακρόπολη που είναι σχεδόν δίπλα σου (πετάς πέτρα και χτυπάς το αέτωμα), έχεις και όλη την Πλάκα με τα νεοκλασικά της στα πόδια σου. Σχεδόν όπου και να κοιτάξεις δεν θα δεις κάποια άχαρη πολυκατοικία να σου χαλάσει το οπτικό πεδίο. Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα σπάνιο στην Αθηναϊκή “χαβούζα”.

Και τώρα στο “ψητό”. Κατά βάση μιλάμε για ελληνική κουζίνα, λίγο πειραγμένη. Θα μείνω μόνο στα δυο πιάτα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Δοκίμασα το κατσικάκι φιλέτο το οποίο ήταν εξαιρετικά μαγειρεμένο συνοδευόμενο από μια ελαφριά σως από καπνισμένη μελιτζάνα. Το κουνέλι με τα ματσάτα μακαρόνια έπαιρνε απευθείας πόντους αφού σπάνια έχεις την ευκαιρία να φας καθαρό κρέας κουνελιού, τρυφερό και κυρίως χωρίς ενοχλητικά κόκαλα, συνοδευόμενο από τα χειροποίητα al dente μακαρόνια που ήταν πραγματικά “blast from the past” (γιαγιά, χωριό, κάπου σε κάποιο νησί).

Και τώρα πάμε στην λυπητερή. Σίγουρα λόγο του περιορισμένου αριθμού μαγαζιών που μπορούν να προσφέρουν αυτή τη θέα, είναι λογικό να υπάρχει ένα premium στις τιμές. Το ότι πληρώσαμε 260 ευρώ (4 Χ 65) μαζί με 2 μπουκάλια καλό κρασί θα το θεωρούσα ικανοποιητικό ποσό αν το φαγητό τραβούσε την προσοχή μου από την θέα. Όμως δεν το έκανε. Ίσως αν το ίδιο εστιατόριο ήταν σε μια ισόγεια αυλή κάποιος να έδινε περισσότερη σημασία στην γεύση και να του έμενε αξέχαστο. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση όπου η θέα της βεράντας είναι ευχή και κατάρα μαζί. Παραμένει πάντως μια πολύ καλή επιλογή αν ξεμείνετε ένα καλοκαιρινό βράδυ στη “χαβούζα”.

Λιαστη Ντοματα....(κατσικακι στη γαστρα επρεπε να λεγεται)

Εχουμε εναν φιλο, τον Περικλη. Ο Περικλης γενικως δεν ειναι πολυ ευκολος στις μετακινησεις του και επιδιωκει να βρισκομαστε κοντα στο σπιτι του, αν οχι στο σπιτι του! Αυτη τη φορα λοιπον, κανονισε να βγουμε για φαγητο σε ενα εστιατοριο ακριβως απεναντι απο το σπιτι του...

Το ονομα αυτου, Λιαστη Ντοματα και βρισκεται στο Χολαργο. Ο χωρος ειναι ιδιαιτερα ευχαριστος και φιλικος, φροντισμενος με προσοχη και πεντακαθαρος. Σαφεστατα κρητικη κουζινα με καποια πιατα στο μενου τα οποια διαφοροποιουνται (φιλετο κοτοπουλο τυλιγμενο με προσουτο και σνιτσελ με σαλτσα μανιταριων). Το ξεκινημα λοιπον γινεται με λιαστες ντοματες, ελιες, παρθενο ελαιολαδο και χοντρο αλατι τα οποια συνοδευονται απο ψωμι και παξιμαδακια. Μετα απο λιγο ερχονται και οι ρακες (λιγο αδυναμες αλλα οχι κακες)
Το μενου ειναι συντομο και ουσιαστικο, αρκετα ξεκαθαρο οποτε η παραγγελια δεν αποτελει σπαζοκεφαλια. Για την ακριβεια περιγραφονται ολα τοσο λαχταριστα που ευκολα ζητας 'ενα απ' ολα!'.
Ξεκινησαμε με κρητικη σαλατα, με κυριο χαρακτηριστικο της την πολυ καλης ποιοτητας μηζυθρα και τις πεντανοστιμες ντοματες (εξαιρετικα σπανιες πλεον!). Συνεχισαμε με λευκα και πρασινα πιταρακια (καλτσουνια με μηζυθρα και σπανακι) τα οποια ηταν τραγανα χωρις να ειναι ποτισμενα στο τηγανολαδο. Ευγε στον μαγειρα! Πολυ καλες επισης η μαραθοπιτα και η κρεατοπιτα καθως και η μαγειρευτη στακα (ντιπ σε τεραστιο μπολ με ψωμακια γυρω γυρω). Εκπληκτικα μαγειρεμενοι ηταν οι χοχλιοι, τους οποιους τιμησαμε δεοντως, αν και δεν ειναι απο τα πιατα που γενικοτερα πλησιαζω. Το ξυδι ηταν τοσο οσο αρκουσε για να δωσει γευση στους χοχλιους αλλα αυτο που εκλεβε την παρασταση ηταν η προσθηκη δεντρολιβανου που απογειωνε τα σαλιγκαρια!
Ωστοσο, η αποκαλυψη ηταν το κατσικακι στη γαστρα για το οποιο φημιζεται το συγκεκριμενο εστιατοριο! Κατ'αρχην αυτο που εντυπωσιαζει ειναι η γενναια μεριδα. Σε δευτερη φαση ερχεται το αρωμα του κρεατος σε συνδυασμο με το θυμαρι και το δεντρολιβανο τα οποια κανουν το πιατο λαχταριστο. Το κρεας εχει ελαχιστο λιπος, ειναι τρυφεροτατο, ψημενο αψογα και δε θελεις να αφησεις ουτε μπουκια! Συνοδευεται απο ψητες πατατες τις οποιες ομως δεν δοκιμασα γιατι ειχα φτασει στα ορια μου και προτιμησα να αποτελειωσω το κατσικακι!
Ευχαριστη εκπληξη τα κερασματα στο τελος, δυο τεραστιες πιατελες με καιμακι και γλυκο βυσσινο, cheese cake, σφακιανες πιτουλες και ανεπαναληπτο ραβανι.
Οι ιδιοκτητες ειναι απιστευτα φιλικοι και ευγενικοι, τοσο που νιωθεις οτι σε φιλοξενουν στο σπιτι τους και αυτο, σε συνδυασμο με το σπιτικο-μαμαδιστικο φαγητο,
κανει ακομα πιο ευχαριστη την ολη εμπειρια. Στα συν βεβαια οι πολυ λογικες τιμες και το μεγεθος των μεριδων το οποιο απεχει πολυ απο τη μιζερια που συνανταμε πολυ συχνα σε εστιατορια.

Για οσους δεν εχουν ηδη δοκιμασει τη 'Λιαστη Ντοματα' σπευστε... στην Αγαμεμνωνος στο Χολαργο

Μαλλον εχει εναν πολυ καλο λογο πλεον ο Περικλης για να μην φευγει απο το σπιτι του και να μαζευομαστε εκει!

Στη Βουλιαγμενη για ψαρακι ε; (Εστιατοριο Ακτη - Βουλιαγμενη)

Τεταρτη απογευμα...μετα απο εξουθενωτικο μαραθωνιο συναντησεων στο γραφειο καταληγουμε στο προσφατα ανακαινισμενο εστιατοριο 'Ακτη' στη Βουλιαγμενη (αναγκαστικη ανακαινιση δεδομενου οτι λαμπαδιασε!). Προφανως ειναι γνωστο οτι δε φημιζεται για τις χαμηλες του τιμες, αλλα για την πολυ καλη τοποθεσια και την ποιοτητα του φαγητου του και ειδικα των θαλασσινων.
Το προσωπικο και ο υπευθυνος ειναι εξαιρετικα φιλικοι και εξυπηρετικοι, γνωριζουν πολυ καλα τη δουλεια τους αν και σε καποιες περιπτωσεις ξεπερνουν ελαφρως τα ορια...χαρακτηριστικα οταν ζητησαμε μια προταση για κρασι πριν απο το φαγητο ο σερβιτορος ρωτησε τα ζωδια μας για να δει τι θα προτεινει. Καταληξαμε στους Φεγγιτες, το οποιο συστηνουμε ανεπιφυλακτα ως συνοδεια ελαφριων θαλασσινων.
Ξεκινησαμε με σαλατα 'Ακτη' με ευγευστες ντοματες, ροκα, καπαρη, αγγουρι και μαρουλι, οχι τιποτα τρομερα εμπνευσμενο αλλα τα υλικα ηταν αξιοπρεπεστατα αν και ελαφρως πνιγμενα στο λαδι. Στη συνεχεια δοκιμασαμε μελιτζανοσαλατα, δυστυχως με μαγιονεζα αν και γευστικα ηταν ενδιαφερουσα (καπνιστη). Η ταραμοσαλατα, αν και με πολυ καλης ποιοτητας ταραμα, ηταν σχετικα αδυναμη και ενω δεν ειχε κοσμο, το ψωμι δεν ηρθε ψημενο στα καρβουνα, οπως συνηθιζοταν παλιοτερα (ισως φοβηθηκαν τον παραλληλισμο με την προσφατη πυρκαγια του μαγαζιου).
Πολυ καλο βρηκαμε τον μαρινατο γαυρο καθως και τις ψητες ευμεγεθεις γαριδες οι οποιες ειχαν ψηθει οσο επρεπε και διατηρουσαν τους χυμους τους.
Για κυριως επιλεξαμε ενα φαγκρι το οποιο φαινοταν, και προφανως ηταν φρεσκοτατο, ωστοσο ο μαγειρας το εψησε λιγο παραπανω και 'στεγνωσε' με αποτελεσμα να ειναι αδυνατον να φαγωθει χωρις ικανη ποσοτητα λαδολεμονου.
Μετα το κυριως πιατο, ο αστειατορας-σερβιτορος μας ρωτησε αν θα θελαμε να μας φερει φρουτακι και γλυκο λεγοντας μαλιστα οτι θα κανει εκεινος μια επιλογη για εμας και τελος αν θελουμε και καποιο απεριτιφ το οποιο και παλι θα επελεγε. Αφελεστατα, οπως απεδειχθη, δεχτηκαμε την ευγενη προσφορα του αστειατορα-σερβιτορου και προσγειωθηκαν στο τραπεζι μας μια πιατελα με καρπουζι και πεπονι (φρεσκοτατα και νοστιμοτατα) και μια ιδια πιατελα με δυο σουφλε σοκολατας, τρεις μπαλες παγωτο βανιλια, ενα τεραστιο κομματι cake σοκολατας και τεσσερα ποτηρια μαστιχας. Αφελεστατα και παλι ηπιαμε τη μαστιχα στην υγεια του και ζητησαμε τον λογαριασμο.
Για ολα τα παραπανω λοιπον πληρωσαμε το ευτελες ποσο των 320€. Θα πει κανεις 'φιλε, ψαρι στη Βουλιαγμενη τρως και μαλιστα φαγκρι, και ηπιες και 2 μπουκαλια κρασι'. ΟΚ, δεκτο αυτο αλλα δεν ειναι λιγο υπερβολικο να πληρωνει κανεις 65€ για 8 κατεψυγμενες γαριδες; Το καλυτερο βεβαια απ'ολα ειναι το δωρο εκπληξη στο λογαριασμο...τα γλυκακια και οι μαστιχες χρεωθηκαν κανονικοτατα για 40€ περιπου.

Τα αστειακια του σερβιτορου λοιπον περα απο οτι ηταν κρυα...μας βγηκαν και ξυνα.
Καλο εστιατοριο η ακτη, αξιοπρεπες το φαγητο του αλλα 80€ το ατομο με κρασι...ε οχι! ΕΛΕΟΣ! Στην απεναντι πλευρα του κολπου βρισκεται το Ιθακη και το Μαιστραλι τα οποια ειναι σαφως ανωτερα...για ποιο λογο να δωσει κανεις τοσα χρηματα στο συγκεκριμενο;
Μαλλον η ασφαλεια δεν καλυψε ολοκληρο το ποσο της ανακαινισης...

Μετόχι Βάϊ

Σε μια σύντομη επίσκεψη στα πάτρια εδάφη, επισκέφτηκα τον παραδοσιακό οικισμό “Μετόχι Βάϊ” στο ανατολικό άκρο της Κρήτης. Ο μικρού μεγέθους οικισμός πρωτοχτίστηκε στις αρχές του 1700 και λειτουργούσε ως μετόχι της Μονής Τοπλού όπου και ανήκει. Μετά την πρόσφατη αναπαλαίωση ο επισκέπτης έχει την δυνατότητα να διαμείνει σε ένα από τα 7 διαμερίσματα του που έχουν το προνόμιο να βρίσκονται σε κοντινή απόσταση από το φοινικόδασος του Βάϊ και την διπλανή, μακράν καλύτερη παραλία Ερημούπολη (αρχαία Ίτανος).

Το σενάριο έχει ως εξής: Έχεις κάτσει αρκετές ώρες στην παραλία και σε κόβει η λόρδα. Η λιγούρα έχει χτυπήσει κόκκινο. Πρέπει να φας κάτι επειγόντως! Ξέρεις όμως έχοντας δοκιμάσει αρκετές ταβέρνες τις περιοχής ότι το φαγητό είναι μέτριο και αδιάφορο έως κακό. Επίσης ξέρεις ότι το να βρεις καλό ψάρι στην περιοχή είναι ένα δύσκολο εγχείρημα καθώς οι “γνωστές ψαροταβέρνες” μάλλον θα σε γδύσουν και θα σου σερβίρουν κατεψυγμένα αν δεν είσαι γνωστός (τις ίδιες μέρες που πέρασα από ένα τέτοιο μαγαζί, στο καθιερωμένο μπανιστήρι των ψαριών πριν το “deal” η ιδιοκτήτρια μου λέει με πολύ φυσικό τρόπο «αυτά μην τα κοιτάς…είναι τσιπούρες για τους ξένους»). Επίσης μετά από χρόνια βομβαρδισμού από δυναμίτες ο βυθός της περιοχής είναι σε άθλια κατάσταση, όποτε η πιθανότητα η ωραία σφυρίδα που σου πασάρουν να είναι όντως φρέσκια, μάλλον είναι μικρή. Ξεκινάς λοιπόν για τον δρόμο της επιστροφής στην πόλη και πετυχαίνεις στο δρόμο σου, λίγο μετά την διασταύρωση για Βάϊ, την ταμπέλα “Μετόχι Βάϊ – Apartments, traditional Cretan food)”. Τότε σκέπτεσαι “πολύ τουριστική ταμπέλα έχει….είναι και πάνω σε πολυσύχναστο δρόμο…μάλλον θα είναι ένας μέτριος πόλος έλξης ανυποψίαστων τουριστών”. Λάθος! Καταρχήν ο χώρος που βρίσκεται το μικρό εστιατόριο βρίσκεται στην κεντρική αυλή του οικισμού σε ένα πολύ ζεστό περιβάλλον με θέα πρώτο πλάνο τους κήπους του μετοχιού και φόντο τους πρώτους φοίνικες του Βάϊ. Καθόμαστε και ξεκινάμε αρχικά με κρητική σαλάτα (αληθινές ντομάτες, ντοματίνια, παξιμάδι, γλιστρίδα) και άλλες 2 παραλλαγές με άψητα καρότα, κουνουπίδι και αυγό (όλα πολύ φρέσκα, γευστικά και σε μεγάλες ποσότητες). Ωραίες σπιτικές μυζηθρόπιτες και χορτόπιτες, το τοπικό ξύγαλο, χοχλιοί κοκκινιστοί (νοστιμότατοι αλλά πολύ μικρή μερίδα), χωριάτικο λουκάνικο, καταπληκτικά ψημένο συκώτι, νόστιμα και καλοψημένα μπιφτέκια, σπιτικές τηγανιτές πατάτες και οματιές συμπλήρωσαν το τραπέζι και γέμισαν το στομάχι. Υπάρχουν επίσης αρκετά παραδοσιακά μαγειρευτά πιάτα που δεν τα δοκιμάσαμε λόγο έλλειψης χώρου. Για επιδόρπιο πήραμε παραδοσιακές νεράτες πίτες με μέλι και ρακί (ηταν νερομενο).

Για να ανακεφαλαιώσουμε, το εστιατόριο δεν είναι κάτι εξεζητημένο. Σερβίρει απλή και καλομαγειρεμένη ρουστίκ κουζίνα σε ρουστίκ περιβάλλον. Όμως η έλλειψη άλλων ποιοτικών επιλογών σε συνδυασμό με τις καλές τιμές του το κάνουν μια σίγουρη λύση αν βρεθείτε στην περιοχή. Στον γυρισμό προς Σητεία προτιμήστε τον δρόμο που περνά από την Μονή Τοπλού. Καθώς βρίσκεστε στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής και αποφεύγοντας τα κατσίκια της μονής που ζουν σε ημιάγρια κατάσταση, γυρίστε προς τα πίσω, θαυμάστε την θέα προς όλο το ανατολικό άκρο της Κρήτης και ευχηθείτε να μείνει έτσι για πάντα...

Ταβερνα Λιογερμα (ονομα και πραγμα)

λιόγερμα το [lójerma] Ο49 : (λογοτ.) η δύση του ήλιου, το δειλινό· ηλιοβασίλεμα. η ώρα που δύει ο ήλιος

Ευστοχη η επιλογη του ονοματος της ταβερνας που βρισκεται στην Ηλιουπολη, στην περιοχη Αστυνομικα (η ακριβης δ/νση μας διαφευγει, δεσμευομαστε να την αναρτησουμε αμεσα), και αντικρυζει, με τις ευνοητες παρεμβολες καποιων πολυκατοικιων, το ηλιοβασιλεμα στον Σαρωνικο.

Βρισκεται λοιπον σε πολύ καλη τοποθεσια, σε μια ησυχη γειτονια,ακριβως διπλα σε μια πρασινη πλατεια.
Το μαγαζι μαζευει αρκετο κοσμο, ακομα και τις καθημερινες γι αυτό καλο θα ηταν να πατε σχετικα νωρις ετσι ώστε να προλαβετε και ένα τραπεζι στην πλευρα της πλατειας. Μη δωσετε ιδιαιτερη σημασια στον καταλογο, συντομα θα ερθει ο μοναδικος σερβιτορος για να σας πει τι υπαρχει διαθεσιμο. Θα μπορουσε καλλιστα να υπαρχει και ενας δευτερος, δεδομενου ότι τις στιγμες οπου το μαγαζι είναι πληρες, υπαρχουν καθυστερησεις παρα τις πραγματικα φιλοτιμες και σχετικα αποτελεσματικες προσπαθειες του.

Δοκιμασαμε τη σαλατα λιογερμα, με ολοφρεσκο μαρουλι και ροκα και ελαφρως τηγανισμενα κρουτον και καρυδια. Γευστικη αλλα σχετικα βαρια για σαλατα. Πραγματικα νοστιμη ηταν η σαλατα με ροκα και κατικι. Φρεσκια και δροσερη η ροκα, ντοματα με πραγματικη γευση ντοματας και σωστη αναλογια λαδιου και βινεγκρετ και πανω απ όλα πεντανοστιμο κατικι.
Μετα από παροτρυνση του σερβιτορου δοκιμασαμε και μοσχαρισια γλωσσα η οποια μολις ειχε ετοιμαστει και ηταν επισης πολύ νοστιμη και τρυφερη. Ως κυριως πιατο δοκιμασαμε τα μπιφτεκια (δεδομενης και της προσωπικης αδυναμιας μας στο εν λογω πιατο!) με τηγανητες πατατες. Η γευση ηταν σχετικα καλη αλλα εδώ ειχαμε καποια θεματακια στο ψησιμο. Προφανως τα μπιφτεκια ειχαν ψηθει σε ψηλη φωτια με αποτελεσμα να ξεροψηθουν εξωτερικα και να είναι σχεδον ωμα στο εσωτερικο. Επιπλεον, οι πατατες, αν και ‘χειροποιητες’ ειχαν τηγανιστει αρκετη ωρα πριν με αποτελεσμα να εχουν μια ζαρωμενη υφη. Δεδομενης της καλης ποιοτητας των υλικων θεωρουμε ότι η συγκεκριμενη αστοχια εχει να κανει με την πληροτητα του καταστηματος και την προσπαθεια εξυπηρετησης σε συντομο χρονικο διαστημα. Στα θετικα του μαγαζιου οι φιλικες γατες που κυκλοφορουν και σε γλιτωνουν από ατυχεις επιλογες.

Μια πολύ καλη επιλογη αποτελει το Χουνκιάρ Μπεγιεντί αν και θα το προτιμουσαμε με λιγη περισσοτερη κανελα. Το μοσχαρι ωστοσο είναι καλομαγειρεμενο και πολύ τρυφερο. Το ιδιο ισχυει και για τα κεφτεδακια τα οποια όμως θα τα προτιμουσαμε με λιγα περισσοτερα μυρωδικα καθως φαινεται ότι εχουν παρασυρθει από τη νοοτροπια του ‘μεσου ορου’ ως προς τις αναλογιες μυρωδικων και μπαχαρικων.
Σε κάθε περιπτωση, το Λιογερμα αποτελει μια επιλογη που συστηνουμε ανεπιφυλακτα , και δη στους κατοικους των νοτιων προαστιων.

Κρητικη ταβερνα "Ραέτι"

Mέσα στα πλαίσια της γενικής μανίας γύρω από την κρητική διατροφή έχουμε δει πολλά κρητικά μαγαζιά να κάνουν την εμφάνιση τους. Πρόσφατα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε μια κλασσική εκδοχή κρητικής ταβέρνας/μαγειρίου, χαμένου μέσα στα στενά των Αμπελοκήπων με το όνομα Ραέτι. Ο χώρος είναι ζεστός με πέτρα εσωτερικά και άνετους καναπέδες στη “γαλαρία”. Με το που μπαίνεις μέσα στο Ραέτι νοιώθεις το ζεστό αλλά συνάμα αυστηρό βλέμμα του Νίκου Ξυλούρη, το οποίο ξεπροβάλει μέσα από παραδοσιακά κρητικά ξύλα, να σε καλωσορίζει. Εξάλλου ραέτι σημαίνει φιλοξενία/κέρασμα και σίγουρα το μαγαζί εκπέμπει κάτι τέτοιο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συνοικιακή ταβέρνα που σερβίρει παραδοσιακά πιάτα χωρίς ορέξεις για πειραματισμούς, με συνοδεία κρητικής μουσικής (από το μεσημέρι). Ανάλογος και ο κόσμος που είναι πιο τοπικού χαρακτήρα. Στο μαγαζί θα δεις από οικογένειες και παρέες να τρώνε σε καθημερινή βάση μέχρι βιαστικούς περαστικούς που θα πάρουν ένα πιάτο από τα μαγειρευτά της ημέρας για το σπίτι.

Τώρα ας πάμε στο ψητό. Καταρχήν ξεκινώντας από την ρακή, ήταν πολύ αρωματική και ευκολόπιωτη, με τα ανάλογα αποτελέσματα στο τέλος. Φροντίστε να την πίνετε παρέα με λίγο νερό που εννοείτε είναι ντόπιο (Νερά Κρήτης)…ξεχάστε τα λουτράκια και τις αύρες. Περνώντας σε σαλάτες ο ντάκος (ή κουκουβάγια αν προτιμάτε) ήταν σωστά φτιαγμένος χωρίς κάτι ιδιαίτερο ενώ η μαρουλοσαλάτα ήταν απλά ικανοποιητική. Από πίτες δοκιμάσαμε την μαραθόπιτα η οποία θύμιζε γιαγιά (στεγνή παρά το άπειρο λάδι που χρησιμοποιείται στο τηγάνισμα της και πολύ αρωματική). Περνώντας στα κρέατα, το παραδοσιακό ρεθυμνιώτικο λουκάνικο ήταν εξαιρετικό, το απάκι η σίγουρη και σταθερή λύση ενώ το χοιρινό τηγανιά θα μπορούσε να είναι πιο ζουμερό. Να αναφέρω επίσης την πολύ καλή εκτέλεση των μπουρμπουριστών χοχλιών (σωστή ισορροπία σε ξύδι και δενδρολίβανο). Δοκιμάσαμε τέλος εξαιρετικά καλτσούνια με μυζήθρα και μέλι μαζί με μερικές φέτες καλοκαιρινή “καρπούζα”. Η στιγμή του λογαριασμού ήταν ευχάριστη αφού για τα παραπάνω δώσαμε 19 ευρώ το άτομο. Στο μαγαζί μπορείτε να δοκιμάσετε και άλλα παραδοσιακά κρητικά πιάτα όπως χοχλιοί γιαχνί, χοχλιοί με χόντρο, ομελέτα με κολοκύθι, οφτό αρνί, ζυγούρι κοκκινιστό, κόκορα στο τσικάλι με χυλοπίτες.

Το Ραέτι βρίσκεται στην οδό Πουλίου και Αμαλιάδος 18 στους Αμπελόκηπους (σερβίρει από το μεσημέρι μέχρι 2πμ ενώ την Δευτέρα παραμένει κλειστό).