Electra Restaurant (roof garden fest)

Ερώτηση: Πιο είναι το έναυσμα για να επισκευτείς ένα καλό εστιατόριο πέρα από την κουζίνα; Ωραία διακόσμηση (τα περίεργα φωτιστικά ανοίγουν την όρεξη); Το σέρβις (ποιητικός μετρ); Ο κόσμος (είναι όλοι εκεί…πρέπει να είμαι κι εγώ); Η θεά μήπως; Το τελευταίο είναι μια κατηγορία από μόνο του για τα φαγάδικα της Αθήνας αφού το γενικό πολεοδομικό στριμωξίδι την έχει κάνει αρκετά σπάνια και ακριβοπληρωμένη. Αυτά τα μέρη συνήθως ζωντανεύσουν μόλις σφίξουν οι ζέστες και ξεχνιούνται με τα πρωτοβρόχια παρόλο που προσφέρουν την ίδια και απαράλλακτη θέα τον χειμώνα. Καλοκαίρι στην Αθήνα λοιπόν. Roof garden με θέα στην Ακρόπολη. Κατευθείαν έρχεται στο μυαλό η εικόνα…άπειροι τουρίστες να στριμώχνονται σε κάποια ταράτσα ξενοδοχείου με φωτογραφική στο χέρι χλαπακιάζοντας μέτριο ξενοδοχειακό φαγητό.

Τα συγκεκριμένα μέρη κατά κανόνα έχουν απρόσωπη, μέτρια και υπερτιμημένη κουζίνα (βλέπε Galaxy…) με ελάχιστες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι το ξενοδοχείο Electra Palace, ένα καταπληκτικό κτίριο μέσα στην Πλάκα με ένα εξίσου μοναδικό roof garden. Στην έξοδο από το ασανσέρ σε καλησπερίζει ο μετρ και σε οδηγεί στο τραπέζι σου (προσπαθήστε να κλείσετε ένα γωνιακό). Η θεά από εκεί είναι από τις καλύτερες σε όλη την Αθήνα καθώς πέρα από την Ακρόπολη που είναι σχεδόν δίπλα σου (πετάς πέτρα και χτυπάς το αέτωμα), έχεις και όλη την Πλάκα με τα νεοκλασικά της στα πόδια σου. Σχεδόν όπου και να κοιτάξεις δεν θα δεις κάποια άχαρη πολυκατοικία να σου χαλάσει το οπτικό πεδίο. Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα σπάνιο στην Αθηναϊκή “χαβούζα”.

Και τώρα στο “ψητό”. Κατά βάση μιλάμε για ελληνική κουζίνα, λίγο πειραγμένη. Θα μείνω μόνο στα δυο πιάτα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Δοκίμασα το κατσικάκι φιλέτο το οποίο ήταν εξαιρετικά μαγειρεμένο συνοδευόμενο από μια ελαφριά σως από καπνισμένη μελιτζάνα. Το κουνέλι με τα ματσάτα μακαρόνια έπαιρνε απευθείας πόντους αφού σπάνια έχεις την ευκαιρία να φας καθαρό κρέας κουνελιού, τρυφερό και κυρίως χωρίς ενοχλητικά κόκαλα, συνοδευόμενο από τα χειροποίητα al dente μακαρόνια που ήταν πραγματικά “blast from the past” (γιαγιά, χωριό, κάπου σε κάποιο νησί).

Και τώρα πάμε στην λυπητερή. Σίγουρα λόγο του περιορισμένου αριθμού μαγαζιών που μπορούν να προσφέρουν αυτή τη θέα, είναι λογικό να υπάρχει ένα premium στις τιμές. Το ότι πληρώσαμε 260 ευρώ (4 Χ 65) μαζί με 2 μπουκάλια καλό κρασί θα το θεωρούσα ικανοποιητικό ποσό αν το φαγητό τραβούσε την προσοχή μου από την θέα. Όμως δεν το έκανε. Ίσως αν το ίδιο εστιατόριο ήταν σε μια ισόγεια αυλή κάποιος να έδινε περισσότερη σημασία στην γεύση και να του έμενε αξέχαστο. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση όπου η θέα της βεράντας είναι ευχή και κατάρα μαζί. Παραμένει πάντως μια πολύ καλή επιλογή αν ξεμείνετε ένα καλοκαιρινό βράδυ στη “χαβούζα”.